...

Her şey iğrenç. Tüm dünya çok çirkin sanırım yazmak benim artık içimdeki zehirden kurtulmak için boğazıma soktuğum bir parmak gibi. Kusuyor, kusuyor, kusuyorum. Ancak hiç bitmeyecek gibi bu zehir. Umutlar artık insanı acıtan bir tarafta duruyor. Ne kadar çok umutlu, inançlı olursan o kadar tepeden yuvarlanıyorsun. Nefes alamıyorum. Küçücük çocuklara tecavüz edildiği bir dünyada nefes almak için sağa sola dönüyor; çırpınıyorum. Orada ise patlayıp paramparça olmuş bebekler ile karşılaşıyorum. Bu dünyayı değiştirme ihtimalinin yine o umudun içerisinde gizli olduğunu biliyorum. Oysa karşımızda öyle bir pislik var ki o kadar zalimler ki… üstelik zalimlikleri kör bir inanç ile kaplı. Bundan daha kötüsü olamaz dediğimiz her olay sonrasında kötülük üzerine kötülük olabileceğini görüyoruz. Evren insanların var olduğu bölümünde öyle çirkin devam ediyor ki. *Yaşadığı vücudu kemiren kanserli hücreleriz. Dünyayı yok ediyoruz. Daha fazlası ve daha fazlası için…

ACIYOR

Mutsuzluktan söz etmek istiyorum

Dikey ve yatay mutsuzluktan

Mükemmel mutsuzluğundan insansoyunun

Sevgim acıyor

Biz giz dolu bir şey yaşadık

Onlarda orada yaşadılar

Bir dağın çarpıklığını

bir sevinç sanarak

En başta mutsuzluk elbet

Kasaba meyhanesi gibi

Kahkahası gün ışığına vurup da

öteden beri yansımayan

Yani birinin solgun bir gülden kaptığı frengi

Öbürünün bir kadından aldığı verem

Bütün işhanlarının tarihçesi

sevgim acıyor

Yazık sevgime diyor birisi

Güzel gözlü bir çocuğun bile

O kadar korunmuş bir yazı yoktu

Ne denmelidir bilemiyorum

sevgim acıyor

Gemiler gene gelip gidiyor

Dağlar kararıp aydınlanacaklar

Ve o kadar

Tavrım bir çok şeyi bulup coşmaktır

Sonbahar geldi hüzün

İlkbahar geldi kara hüzün

Ey en akıllı kişisi dünyanın

Bazen yaz ortasında gündüzün

sevgim acıyor

Kimi sevsem

Kim beni sevse

Eylül toparlandı gitti işte

Ekim filanda gider bu gidişle

Tarihe gömülen koca koca atlar

Tarihe gömülür o kadar

T.UYAR